Μια Ιδέα-Μια Έμπνευση #2 Έναρξη 2ου κύκλου
Κεντρική Ιδέα Πλοκής
Το παλιό οικογενειακό σπίτι στο ορεινό χωριό, έχει την αγάπη σας αλλά περιμένει και τη φροντίδα σας. Η κατάστασή του είναι κακή και εσείς σχεδιάζετε να το ανακαινίσετε. Βρίσκεστε ήδη εκεί αλλά ένα αναπάντεχο πρόβλημα καθιστά άμεσα αναγκαία την επίλυσή του. Ο μοναδικός / μοναδική, από τη γειτονική κωμόπολη, που θα ανέβει στο σπιτικό προκαλεί πραγματικό σοκ με την άφιξή του / της. Ίσως να μη περιμένατε ποτέ να βρεθεί απέναντί σας. Η ξαφνική χιονοθύελλα έχει τα δικά της σχέδια και θα σάς αναγκάσει να μείνετε εκεί, στον ίδιο κλειστό χώρο μέχρι να απεγκλωβιστείτε. Η νύχτα και το παρελθόν έρχεται ξανά. Τι μπορεί άραγε να κουβαλάει αυτό το πρόσωπο; Είχατε ποτέ σχέση μαζί του; ή μήπως προκύπτει μια έμμεση σχέση μαζί του; Τι μπορεί να φέρει; Τι μπορεί να αλλάξει; Μπορείτε να το αφήσετε στην άκρη;
****
Ο ήχος του τηλεφώνου διέκοψε τον ήδη αναστατωμένο ύπνο του. Πάει μία εβδομάδα που δεν μπορεί να κοιμηθεί φυσιολογικά. Παράξενα όνειρα, μπλεγμένο το παρελθόν με το παρόν, με έντονα σουρεαλιστικά στοιχεία. Το υποσυνείδητό μου διαθέτει φαντασία αν μη τι άλλο σκέφτηκε. Η οθόνη του κινητού τον τύφλωσε ξυπνώντας τον για τα καλά. Χαμογέλασε στα πρώτα μηνύματα ευχών. Η τέταρτη δεκαετία τον καλωσορίζει...
- Καλημέρα σας, βρήκα μια κλήση προ ολίγου.
- Καλημέρα σας κύριε Αναστασίου. Με συγχωρείτε για την ενόχληση, είμαι ο δικηγόρος της γιαγιάς σας. Θα ήθελα να σας εκφράσω τα ειλικρινή μου συλλυπητήρια και να σας ζητήσω να κλείσουμε ένα ραντεβού. Όπως καταλαβαίνετε πρόκειται για την διαθήκη της.
- Σας ευχαριστώ πολύ. Μπορείτε και σήμερα;
- Ναι βεβαίως, να σας περιμένω κατά τις οκτώ στο γραφείο μου στο Σύνταγμα;
- Φυσικά. Θα τα πούμε από κοντά. Καλή συνέχεια!
Παράδοξος τρόπος για να ξεκινάει κανείς την ημέρα των γενεθλίων του, αυτοσαρκάστηκε. Η πρωϊνή ρουτίνα, σαν ιεροτελεστία κάθε φορά, σήμερα περιλάμβανε και μια προσμονή. Μία διαίσθηση πως κάτι πολύ σημαντικό θα συμβεί. Με την γιαγιά του ζούσαν μακριά, είχαν όμως έναν σπάνιο τρόπο να επικοινωνούν. Μία σύνδεση βαθειά, ακόμα και τις τελευταίες της στιγμές. Με την πανδημία έμειναν για αρκετά διαστήματα χώρια. H άνοια της έκλεψε την μνήμη, αλλά δεν κατάφερε να της πάρει την αγάπη των δικών της ανθρώπων.
Καθώς περπατούσε στο Σύνταγμα, ίσως την πιο κρύα νύχτα του φετινού χειμώνα, αναρωτιόταν πόσα από τα νεανικά του όνειρα κατάφερε να κάνει πράξη. Επέλεξε ένα επάγγελμα με τη λογική και την πρακτικότητα που τον διέκρινε. Η γενιά της κρίσης όμως βαλλόταν από παντού, σε αυτό το μεταίχμιο που βρέθηκε. Έτσι σαν αστραπή πέρασαν και οι εικόνες από τις σχέσεις του, τους φίλους του και κατέληξε στο ίδιο συμπέρασμα που συζητούν με τις παρέες τελευταία. Πως παρασυρόμαστε από την καθημερινότητα, πόσο εύκολα ξεχνάμε και πόσο φοβόμαστε να αφεθούμε, να τολμήσουμε. Σε όλους τους τομείς. Τα social media, η αποξένωση, οι γυναικοκτονίες σαν ένα μαύρο πέπλο που σκίαζε κάθε τι όμορφο και υγιές. Σε μία πρόσφατη συζήτηση με την καλύτερή του φίλη, της αποκάλυψε πως φοβάται να πληγωθεί. Πως προτιμά να μην έχει προσδοκίες, να μη κάνει σχέδια.
- Ε και; Τι έγινε και να πληγωθείς; Όλοι μας θα πληγωθούμε και θα πληγώσουμε άθελά μας. Το ζητούμενο είναι να απολαύσουμε την διαδρομή μας με έναν άνθρωπο όσο και αν διαρκέσει.
Άνοιξε την βαριά πόρτα και κατευθύνθηκε στο γραφείο του δικηγόρου. Το ραντεβού κύλησε γρήγορα όπου και ενημερώθηκε πως το σπίτι της γιαγιάς στο χωριό πλέον του ανήκει. Αποφάσισε να εκμεταλλευτεί τις ημέρες της άδειάς του και να ταξιδέψει το συντομότερο. Αυτό και αν ήταν δώρο γενεθλίων!
Οδηγούσε με σταθερή ταχύτητα για να απολαμβάνει την ομορφιά της φύσης. Καθώς τα τοπία ξεμάκραιναν από την οπτική του σκεφτόταν πόσο δεδομένα τα θεωρούμε όλα. Πρώτες μέρες του χρόνου και στο χωριό το χιόνι είχε ξεκίνησει να καλύπτει τα πάντα. Ίσως να μην ήταν καλή επιλογή συνειδητοποίησε, αλλά του άρεσαν πάντα οι περιπέτειες και τα δύσκολα. Εκεί δοκίμαζε τα όρια και τις αντοχές του.
Ξεκλείδωσε και προς μεγάλη του έκπληξη, δεν θα χρειαζόταν ολική ανακαίνιση. Λίγα δωμάτια μόνο βρίσκονταν σε κακή κατάσταση. Με τη βοήθεια των ντόπιων θα έβρισκε εργάτες για να προχωρήσει η διαδικασία. Ευυχώς είχε προνοήσει για τα ψώνια και τα είχε ήδη μαζί του. Η ξαφνική χιονοθύελλα δεν επέτρεπε άσκοπες μετακινήσεις. Το πρώτο πράγμα που αντίκρυσε αφήνοντας τα κλειδιά, κάποια χειρόγραφα. Έκατσε στην πολυθρόνα της και ξεκίνησε την ανάγνωση. Το σκηνικό του θύμισε σκηνή από ταινία. Οι παλμοί του ανέβηκαν.
Άγγελε,
δεν περίμενα ποτέ ότι θα σου έγραφα μετά από τόσα χρόνια και μάλιστα κάτω από αυτές τις συνθήκες. Εδώ και πέντε χρόνια φροντίζω την γιαγιά σου έτσι ώστε να έχει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Άφησα τη δουλειά μου στο νοσοκομείο για να είμαι κοντά της. Το λιγότερο που θα μπορούσα να πράξω για εκείνη που μου στάθηκε καλύτερα και από οικογένεια. Της ζήτησα να μη στο πει ποτέ κι εκείνη το τήρησε. Στην πορεία δεν μπορούσε και διαφορετικά δεδομένης της κατάστασής της. Κάθε φορά που σε έφερνε στο μυαλό της το πρόσωπό της φωτιζόταν. Μαζί και το δικό μου. Δεν ξέρω αν κατάφερα ποτέ να σε ευχαριστήσω, για όλα όσα έκανες για εμένα. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια μα είναι σαν να συνέβη χθες.
Ένα δυνατό χτύπημα στο παράθυρο τον επανέφερε βίαια στην πραγματικότητα. Η χιονοθύελλα έσπασε το παράθυρο της κουζίνας κι εκεί που έβριζε την τύχη του, προσπαθούσε να βρει στο τηλέφωνο τον κατάλληλο άνθρωπο για να τον σώσει. Ευτυχώς ανταποκρίθηκε αλλά θα κατάφερνε να φτάσει στο σπίτι του σε μία ώρα. Μόλις γύρισε με ανυπομονησία στο γράμμα της - πόσο όμορφα είναι τα γράμματά της... όπως ήταν και το χαμόγελό της... χτύπησε το κουδούνι.
Παρέμειναν λίγα λεπτά να κοιτάζονται, σαν αιώνες αμηχανίας. Οι αναμνήσεις που επανέρχονται μέσα σε ένα γλυκόπικρο ρυθμό. Ώσπου μίλησε πρώτος.
- Δεν το πιστεύω πως είσαι εδώ. Μόλις διάβαζα το γράμμα σου. Μπορώ να σε αγκαλιάσω;
- Και το ρωτάς;
Έμειναν για λίγη ώρα σφιχτά αγκαλιασμένοι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Χαμογέλασαν αμήχανα και την οδήγησε στο σαλόνι. Πέρασε λίγη ώρα με τυπικές κουβέντες μέχρι που εκείνη με έναν αποφασιστικό αναστεναγμό ξεκίνησε πρώτη.
- Δεν ξέρω αν το διάβασες μέχρι το τέλος. Έμαθα πως είσαι εδώ και δεν γινόταν να μην έρθω... Όλα αυτά τα χρόνια δίσταζα να έρθουμε ξανά σε επαφή.
- Χαίρομαι που είσαι εδώ Άλκηστη. Δεν πρόλαβα να τελειώσω το γράμμα. Ίσως καλύτερα έτσι, για να μου τα πεις τώρα.
- Δεν μου ήταν εύκολο, όχι γιατί δεν ήθελα να σε δω. Αλλά να... ξυπνάνε μαζί όλες οι μνήμες και ποτέ δεν είμαι προετοιμασμένη. Αποφάσισα όμως να τα αφήσω όλα πίσω. Άλλωστε αν δεν ήσουν εσύ.. Μαζί με το γράμμα μου είναι και κάποια χειρόγραφα της γιαγιάς σου πριν ξεκινήσει η νόσος. Το σχεδιάζαμε μαζί από καιρό.
- Τι εννοείς; Δεν καταλαβαίνω...
- Ξέρεις τριγυρνούσε πάντα στο μυαλό μου, με κάποιο τρόπο η εμπειρία αυτή που έζησα στο σχολείο να βοηθήσει κι άλλα παιδιά. Εδώ στο χωριό όπως θυμάσαι τα πράγματα είναι δύσκολα, κολλημένα μυαλά, αναχρονιστικές απόψεις. Βρίσκομαι όμως σε στενή συνεργασία με ειδικούς από την κοινωνική υπηρεσία. Η πρόληψη έχει μεγαλύτερη σημασία και προς τα εκεί κινούμαστε πάντα. Τότε που είχα υποστεί ψυχολογική και σωματική κακοποίηση ήσουν ο μόνος που με βοήθησε και εντέλει με έσωσε.
- Θα έκανα τα πάντα για σενα τότε το γνωρίζεις. Δεν με άφησες όμως μετά... μαζί με όλους αυτούς που σε διέλυσαν απομάκρυνες και εμένα. Μπορεί να ήμασταν μικροί αλλά αυτό που είχαμε μόνο μικρό δεν ήταν.
- Ήταν λάθος μου και μια συγνώμη δεν είναι αρκετή. Είναι άδικο να σου δικαιολογηθώ με το "αν ήσουν στη θέση μου". Ήταν σαν να είχε τελειώσει η ζωή μου τότε και το μόνο που μπορούσα να σκεφτώ ήταν να μη σε τραβήξω μαζί μου σε αυτή την κατρακύλα. Όταν αναγεννήθηκα θεώρησα πως είναι αρκετά αργά για εμάς, άδικο πια για σενα. Είχες προχωρήσει...
- Ας αφήσουμε το παρελθόν που μας πονάει πίσω τι λες; Θέλω να μου πεις τι σχεδιάζατε.
- Τα μάτια σου πάντα λάμπουν όταν πρόκειται για σχέδια, περιπέτειες και νέες εμπειριές έτσι; Αφού απόρησα με το δρόμο που διάλεξες επαγγελματικά. Πάντα πίστευα πως είσαι για άλλα πράγματα...
Η χιονοθύελλα δυνάμωσε κι εκείνοι μετά από είκοσι χρόνια βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στο παλιό σπίτι της γιαγιάς του. Ακόμα και η απουσία της έκανε θαύματα...
- Θέλαμε να δημιουργήσουμε ένα κέντρο ημέρας και η επιθυμία της ήταν να γίνει σε αυτό το σπίτι. Και να το φτιάξουμε μαζί. Η γιαγιά σου είχε άλλο ένα παιδί. Του επιτέθηκαν μία παρέα συμμαθητών του, η κατάσταση ξέφυγε σε ακραίο βαθμό. Υπέκυψε στα τραύματά του. Ποτέ κανείς δεν μίλησε για αυτό. Είπαν πως πρόκειται για ατύχημα. Και η υπόθεση έκλεισε. Άλλωστε ήταν μπλεγμένα παιδιά "μεγάλων" οικογενειών. Πως θα τα έβαζε με τα θηρία; Θέλει να δώσουμε στο κέντρο ημέρας το όνομά του. Είναι το δικό σου όνομα...
Είχε παγώσει και την κοιτούσε σαστισμένος. Νόμιζε πως η καρδιά του χτυπούσε πιο δυνατά από το σπασμένο παράθυρο. Πως το μυαλό του θα εκραγεί. Κοίταξε την φωτογραφία της στην κορνίζα και αμέσως μετά τα συγκινημένα μάτια της Άλκηστις. Πριν χτυπήσει το κουδούνι πρόλαβε να της γνέψει...
****
Η συμμετοχή μου στο δρώμενο του Γιάννη που έχει ασταμάτητα εξαιρετικές ιδέες...
Επανήλθα στις μικρές μου ιστορίες μετά από πολύ καιρό!
Εδώ μπορείτε να δείτε όλες τις υπέροχες συμμετοχές: Μια Ιδέα- Μια Έμπνευση
Σας φιλώ με αγάπη 🌻
.jpeg)
.jpg)
